In mijn coachpraktik komen vaders en/of moeders die de bevalling als verdrietig, moeilijk of zelfs traumatisch hebben ervaren. Ik zie dat zij hun hart niet helemaal open kunnen stellen naar hun baby. Niet goed in verbinding kunnen komen.
Een heftige gebeurtenis, als een bevalling kan zijn, kent geen taal, kent geen tijdsbesef en huist in ons lichaam, klaar om in actie te komen. Bijvoorbeeld wanneer er zich een volgend kind aandient of wanneer er een vriendin gaat bevallen of veel later in het leven, je kinderen. Dan komt de gebeurtenis weer tot leven. Dat geeft niet wanneer het verdriet over de bevalling stroomt, wanneer erom gerouwd is en er woorden aan zijn gegeven. Ik noem dat schoon verdriet. Wanneer dit niet lukt en de gebeurtenissen zorgvuldig zijn opgeborgen, dan ‘stolt’ het verdriet zich, dan wordt het zwaar. Dat noem ik troebel verdriet.
Het verhindert dat emoties worden doorleeft en het blokkeert de stroom van liefde binnen het jonge gezin. Liefde die in overvloed moet stromen om kinderen weerbaar en gezond te laten hechten. Het verdriet staat eigenlijk tussen vader en/of moeder en de baby in.
Gedrag dat voort kan komen uit verdriet rondom het verloop van een zwangerschap of bevalling kan prikkelbaarheid zijn, geen verbinding voelen met de baby, veel huilen, ineens ontploffen, terugtrekken, geen nabijheid voelen of steeds druk willen zijn met je huis, opruimen, werken, zorgen. Eigenlijk word je emotioneel gesloten. Je leeft het leven maar je voelt er weinig tot niets bij.
Dit zijn mechanismen om geen verdriet te hoeven voelen. Zo kunnen we het volhouden. Zo gaan we op de automatische piloot.
Dat is even niet zo erg maar als het lang duurt dan worden vrouwen eigenlijk steeds maar verdrietiger en hun baby ook.
Samen praten over je bevalling
Het helpt wanneer alle gebeurtenissen op een rijtje zijn, wanneer er woorden zijn geven aan alles wat er gevoeld en ervaren is tijdens de bevalling. Mail mij en ik maak graag een afspraak met je om jou en je baby verder te helpen.
Comments